Ik ben opgegroeid met gras. Geboren in Zijderveld. Groot geworden met gras, en van de morgen tot aan de avond voetbalden wij op het veldje achter bij Jan Werner. Toen ik opgroeide dachten wij maar een twee dingen. Het gras en de bal. Opgefokt door Arie Hijmering en consorten waren wij grasvreters van het eerste uur.
Nooit en te nimmer moesten wij denken aan kunstgras. Daar kreeg je maar schroeivlekken van op je benen. Kunstgras is voor mietjes. Kunstgras, daar zit geen “reuk of smaak aan”zou ik denken. Maar toen was toen en nu is nu. Kunstgras is de mode. Iedereen moet kunstgras. Het is economisch ook nog beter voor de club. Het is goedkoper in afschrijving en dat klinkt in deze tijden van crisis erg sexy. Dus ook onze club krijgt een kunstgrasveld.
Voetbal kan kunst zijn maar waarom is nepgras kunst? Kunstgras zal het nooit winnen van gras. Mijn gras. Als ik thuiskom van mijn werk ziet het mooiste plaatje er als volgt uit. Ik slinger het tuinhekje open en zie mijn vrouw in de voortuin. Ze is aan het grasmaaien. In een zomerhempie, veegt ze de zweetdruppels uit haar gezicht. Een van mijn meiden is aan het helpen. Een harmoisch tafereeltje. Een tuin zonder gras is nimmer een optie geweest. De geur van pas gemaaid gras is zinnenprikkelend. Een ongeëvenaard gevoel van fris en groen. Ik snuif de geur langzaam op, secondenlang. Energie in zuivere vorm.
Het zien van een fraaie grasmat -een voetbalveld - doet me prompt verlangen een tent op te zetten en hier wekenlang te bivakkeren. Is er ergens gras gemaaid,gaan de slaapkamerramen open. Komt u maar binnen geur van gras. De boer die maait. De geur van gras. Ik ben een liefhebber. Ik ben een man van het gras. Het liefste lummeluurtje met mijn dochter is effe lekker voetballen en dan languit in het gras, staren naar de wolken. Echte voetballers zijn grasvreters, aanbidders van het groen. Het voetbalveld is hun natuurlijke habitat. Mijn eerste stapjes -op blote voetjes- waren ooit op een grasveld. Wij voetbalden op het veldje. Overal, het kleinste strookje groen was genoeg. Gras zorgt voor honger, honger naar de bal.
De voetbaltas ruikt. Een onmiskenbare geur. Een mix van modder, zweet en gras. De geur van voetbal. Voor mij geen kunstgras. Maar toch allemaal succes op het nieuwe kunstgrasveld.
